در نگاه به حرفه ی معلمی نقش آموزشی وی به خوبی دیده می شود زیرا خانواده ها فرزندانشان را در مدارس نام نویسی می کنند بدین منظور که آن ها درس هایی را که نظام آموزشی طراحی کرده است به خوبی فرا بگیرند و آمادگی ورود به جامعه شغلی رابیابند.
اما آن چه نادیده گرفته می شود نقشی است که هریک از معلمان در منش و شخصیت فراگیرانشان دارند.
زمانی هم که به این بعد از حرفه ی معلمی توجه می شود نکات شایان توجه، رنگ وبوی شعاری به خود گرفته، انتظارات و توقعات از معلم بیش تر می شود و دوباره اصل ماجرا به حاشیه کشیده می شود.
زمانی که از نقش معلم در منش و شخصیت شاگردان صحبت می کنیم. منظور این است که در حین فرایند آموزش، هر کدام از فراگیران از شیوه تدریس معلم،نحوه پاسخ گویی به سوالات آنان، نحوه تشویق و تنبیه فراگیران، سیستم ارزشیابی معلم و سایر رفتارهای وی هم آموزش می پذیرند.
بدین معنی که آنان پی به میزان قدرت و اقتدار معلمان شان می برند. میزان و نحوه مسئولیت پذیری آنان را می شناسند. از معلمان شان نظم یا بی نظمی را فرا می گیرند و مواردی از این قبیل، بنابراین ضرورت پیدا می کند که معلم خودش، نیازهایش، اهدافش، مسئولیت هایش و انگیزه هایش را بهتر بشناسد و بر آن ها مسلط باشد. البته در این گفته منظور این نیست که معلم در مقابل فراگیرش نقش بازی کند و آن شخصیتی که نیست را نشان دهد بلکه هدف این است که رسالت سنگین و سخت آموزگاران ما در زمینه تربیت نسل نوپا و جوان بیشتر آشکار شود.
در زمینه خلاق شدن فراگیران می توان این نکته را بررسی کرد که شیوه تدریس معلم در خلاقیت بسیار موثر است.اگر معلم کاملا به شیوه سنتی به تدریس بپردازد و در تدریس از شیوه های غیرفعال استفاده کند بدین گونه که او گوینده تام و فراگیران صرفا شنونده باشند یقینا او نمی تواند در خلاقیت فراگیرانش موثر باشد.
به منظور این که زمینه های خلاقیت را در شاگردان پرورش داد، معلم می تواند از روش های تدریس جدید مانند روش اکتشافی، پروژه ای و امثالهم را استفاده کند. بهتر است که معلم در تدریس از روش های فعال استفاده کند. فراگیران را مشارکت دهد. از آنان نظر بخواهد، پرسش بپرسد و به کمک آنان درس بدهد.
خلاقیت موضوع پیچیده ای نیست همین که فراگیر بتواند آن چه را می تواند انجام دهد عرضه کند و آن را بپروراند، قدرت نوآوری را هم کسب خواهد کرد.که معلم در این زمینه نقش به سزایی دارد.
یکی از موارد پرورشی که معلم در آن سهیم است یاد دادن نظم و مسئولیت به فراگیران است البته منظور این نیست که معلم فقط برای فراگیران درباره نظم و مسئولیت سخنرانی کند بلکه آن چه شایان توجه است که این دو مفهوم باید در عمل وی مشاهده گردد. این موضوع را می توان چنین دنبال کرد زمانی که معلم کارهایش را براساس برنامه ای صحیح (طرح درس) انجام دهد خود این، درس نظم به فراگیران است.
مثلا معلم به موقع وارد کلاس می شود. در ابتدا با فراگیرانش به سلام و احوال پرسی می پردازد و احوال آنان را جویا می شود تا کلاس را مهیای جو آموزش می کند؛ در زمان مناسب به بررسی میزان یادگیری فراگیران از دروس قبلی می پردازد، آنان را آماده ورود به درس جدید کرده در ادامه درس جدید را می دهد و در پایان کلاس از میزان یادگیری آنان آگاه می شود.
همان طور که مطرح شد همین انجام گرفتن امر تدریس در زمان مناسب درس نظم به فراگیران می دهد. همین که برای هر کاری در کلاس زمان مناسبی در نظر گرفت و هر کاری را به شکل صحیحی انجام داد نشان از نظم معلم است و فراگیر نظم را در عمل معلمش می بیند و یاد می گیرد.
مسئولیت پذیری را هم بدین نحو می توان به فراگیر آموزش داد که معلم زمانی که از فراگیرش پرسشی می کند و از او تکلیفی می خواهد، فراگیر متوجه می شود که باید وظیفه اش را به خوبی انجام دهد تا نتیجه دلخواهش را کسب کند و در صورت انجام ندادن اثرات عملش را باید متقبل شود. همین خود درس مسئولیت داشتن به فراگیران است.
اخذ: تبیان
کلمات کلیدی:
